Συμβαίνει και στα καλύτερα
παιδιά (κυρίως σ’ αυτά): είσαι με μια κοπέλα σε παρατάει και εσύ τρελαίνεσαι.
Θες να σπάσεις ότι βρίσκεται μπροστά σου, να ουρλιάξεις η να βασανίσεις το
ζευγάρι που σου προκαλεί τέτοιο πόνο. Nαί τους
φαντάζεσαι δεμένους σ’ ένα κρεβάτι ανήμπορους να κάνουν το παραμικρό και εσύ μ’
ένα μαχαίρι παίρνεις την εκδίκηση σου. Η πάλι στο μυαλό σου η ιστορία έχει πιο
ωραίο φινάλε: η δικιά σου μετανιώνει, γυρνάει κλαίγοντας και σε παρακαλάει να
την συγχωρήσεις. Εσύ το παίζεις λίγο δύσκολος αλλά εντέλει την δέχεσαι πίσω και όλα είναι εντάξει.
Ο πόνος που μπορεί να προκληθεί στο
παιχνίδι του έρωτα είναι τρομακτικός αλλά και εξαιρετικά ηλίθιος. Μπορεί να σκέφτεσαι συνέχεια την πρώην σου, να σου έχει γίνει εμμονή, να έχεις παραιτηθεί
απ’ όλες τις δραστηριότητες σου, να έχεις καταστρέψει ψυχική και σωματική υγεία, να έχεις κάνει
ακόμα και την χάζη (τουλάχιστον γι’ αυτό
το λόγο) σκέψη της αυτοκτονίας ενώ η
πρώην σε όλο αυτό το διάστημα πιθανότατα αδιαφορώντας παντελώς για το τι
νιώθεις, απολαμβάνει τον καινούργιο της έρωτα.
Δεν είναι ηλίθιο; Είναι ηλίθιο! Εντάξει
έρχονται κάποια άτομα στη ζωή μας τα ερωτευόμαστε, περνάμε όμορφα αλλά κάποια
στιγμή αποφασίζουν να φύγουν. Αυτό ήταν κύριοι! Η αυλαία έπεσε! Ας είμαστε
ευγνώμονες για τα ωραία που ζήσαμε και ας κάνουμε την αυτοκριτική μας για να
μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον. Όλα τ’ άλλα είναι ανούσια και
επικίνδυνα.
Οι σκοτωμένοι έρωτες πρέπει να είναι
δροσερά ποτάμια που αναζωογονούν τη θάλασσα της προσωπικής μας εξέλιξης και όχι
βρωμόνερα που μας οδηγούν σ’ έναν άγριο πνιγμό.
