Έτσι όπως καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον
με κάποιους να κοιμούνται απαλά
με κάποιους να συζητάνε γελαστοί
με κάποιους ν' ακούνε την ήσυχη μουσική
θα ήθελα να' ρχόταν ένας αόρατος ινδιάνος
δίχως να το καταλάβουμε να μας βαλσαμώσει
και να γεμίσει το δωμάτιο ως απάνω με φορμόλη
για να κολυμπάει ανάμεσα απ' τα ακίνητα κορμιά μας
η ευτυχία δια παντός
και να' ρχονται μετά από αιώνες οι δάσκαλοι
με τα καλωδιωμένα παιδιά
που θα φέρουν ρυθμιστές συναισθημάτων
ενσωματωμένες μνήμες και ψηφιακά δάκρυα
προσπαθώντας να τα μάθουν
τι εννοούσαν κάποτε οι άνθρωποι
με την λέξη χαρά
Αυτό το ποίημα γράφτηκε πριν από αρκετά χρόνια, μετά από ένα βράδυ που έλαβε χώρα σε μια αγαπημένη εξοχική κατοικία της Νέας Καλλικράτειας. Η παρέα για την οποία γράφτηκε δεν υφίσταται πια. Υπάρχουν θραύσματα της , όμορφες μνήμες αλλά και πληγές. Συνήθως έτσι γίνεται .
Επιρροή : https://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1996
