Θα ήθελα να συγχαρώ τον κύριο Νίκο
Αλκαίο τον εκδότη της εφημερίδας ¨Τα Νέα
της Καλλικράτειας ¨ για την προσπάθεια του να κρατήσει στην επικαιρότητα την
άλλοτε πολύκροτη υπόθεση της εξαφάνισης των πέντε, καθώς και για την άδεια που
μου έδωσε να αναδημοσιεύσω το άρθρο που είχε συντάξει με αφορμή τα τότε νέα
στοιχεία που είχαν προκύψει από την επίμονη έρευνα του ιδίου αλλά και των
συγγενών των εξαφανισθέντων.
Καθώς σε λίγες μέρες θα συμπληρωθούν
τριάντα χρόνια από τη νύχτα της εξαφάνισης και με την ελπίδα κάποτε να χυθεί
άπλετο φώς στη παράξενη αυτή ιστορία σας παραθέτω το άρθρο όπως ακριβώς
δημοσιεύτηκε στα Νέα της Καλλικράτειας στις 22/07/2007:
Μηνύματα από το παρελθόν…
Του Νίκου Αλκαίου
Τα ξημερώματα της 18/10/85 και περίπου στις 4:30 π.μ για άγνωστη μέχρι
στιγμής αιτία φωτιά ξεσπάει στην οικία του Γεώργιου Αμανατίδη, η οποία παρά τις
φιλότιμες προσπάθειες των γειτόνων και των πυροσβεστικών δυνάμεων που έσπευσαν
στην περιοχή κατάφερε σε λίγες μόνο ώρες να καταστρέψει ολοσχερώς το κάποτε
όμορφο σπίτι.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ποτέ δεν
βρέθηκαν τα απανθρακωμένα πτώματα τόσο του ιδιοκτήτη όσο και των άλλων τεσσάρων
φιλικών του προσώπων που όλες οι μαρτυρίες επιβεβαιώνουν ότι βρισκόταν εκεί την
νύχτα τις πυρκαγιάς.
Απ’ τα λίγα στοιχεία που συλλέχθηκαν από τον τόπο της πυρκαγιάς αυτό που παρουσίασε ένα κάποιο ενδιαφέρον ήταν ένα μισοκαμένο
χαρτί το οποίο αν και δεν καταστράφηκε
ολοσχερώς, είχε υποστεί τέτοια κακοποίηση ώστε το περιεχόμενο του δεν μπορούσε
να αναγνωσθεί, πλην ενός μέρους της πρώτης γραμμής, μέρους όμως αρκετού για να
οδηγήσει τους αρμόδιους στην προσεχτική συλλογή του χαρτιού .
Την επομένη της φωτιάς οι εικασίες
άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Κάποιοι μίλησαν για ληστεία που δεν πήγε
καλά… Συγκεκριμένα υποστήριξαν ότι οι ληστές συνάντησαν αντίσταση, δολοφόνησαν
τους πέντε νεαρούς, έκαψαν το σπίτι για να χαθούν τυχόν ενοχοποιητικά στοιχεία και μετέφεραν τα πτώματα τους σε άγνωστη
τοποθεσία.
Άλλες γλώσσες παρουσίαζαν σαν θύτη τον Κώστα
Ελευθερίου έναν εκ των νεαρών που πιθανολογείται ότι βρισκόταν στο σπίτι και ο
οποίος είχε πολλάκις απασχολήσει κατά το παρελθόν τις αστυνομικές αρχές με την
παραβατική του συμπεριφορά.
Άλλοι πάλι έκαναν λόγο για έγκλημα που
έγινε για τα μάτια μιας γυναίκας, άλλοι για ξεκαθάρισμα οικονομικών διαφορών και
όσο περνούσε ο καιρός η λίστα των εικασιών άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα…
Όλα όσα αναφέραμε μέχρι εδώ λίγο πολύ
τα ξέρετε και πιθανότατα να μην είχαμε να προσθέσουμε τίποτα το καινούργιο εάν
τον Οκτώβριο του 2006 το τμήμα κλασικής φιλολογίας του ΑΠΘ δεν ανακοίνωνε την επιτυχή πλήρη ανάγνωση και
μετάφραση του παπύρου του Δερβενίου.
Ναι ήδη σας ακούμε να ρωτάτε τι σχέση
μπορεί να έχει η ανάγνωση του παπύρου με την υπόθεση μας. Υπομονή…
Ο πάπυρος του Δερβενίου είναι ένα
αρχαίο ελληνικό χειρόγραφο που αναφέρεται στην θεογονία και βρέθηκε το 1962 σ’
έναν αρχαίο τάφο στο Δερβένι. Ο πάπυρος όμως βρέθηκε καμένος και σε ιδιαίτερα
εύθραυστη κατάσταση και μέχρι προσφάτως δεν μπορούσε να αναγνωσθεί. Η ανάγνωση
του έγινε τελικά δυνατή με την χρήση μιας νέας τεχνολογίας μικροφασματικής
φωτογράφησης.
Με το που έφτασε στα αυτιά μας η είδηση
της επιτυχούς ανάγνωσης του παπύρου, σε συνεργασία πάντα με τους συγγενείς , προβήκαμε σε όλες τις
απαραίτητες ενέργειες ώστε να γίνει χρήση της νέας αυτής τεχνολογίας και για
την ανάγνωση του χαρτιού της υπόθεσης των πέντε και παρόλο που συναντήσαμε
αρκετές δυσκολίες είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι το
μήνυμα έχει αναγνωσθεί, φαίνεται να έχει σχέση με την εξαφάνιση αλλά δυστυχώς
προς το παρόν φαίνεται να γεννάει περισσότερα ερωτήματα παρα να δίνει
απαντήσεις…
Με ένα αίσθημα δικαίωσης για τον
πολύχρονο αγώνα που δώσαμε σαν δημοσιογραφική ομάδα αλλά και με την δέσμευση
ότι δεν θ’ αφήσουμε στ’ αζήτητα
αυτή την υπόθεση σας παραθέτουμε το μήνυμα που τόσα χρόνια κρυβόταν σ’ ένα
μαυρισμένο χαρτί…
Ίσως τον είδαν τα παιδιά
Και οι τρελοί χωρίς μιλιά
Αυτόν που ήρθε στην συντροφιά μας
Και έφτιαξε όμορφη γιορτή
Με το χρυσάφι που ευδοκιμεί
Μέσα στην καρδιά μας
Λές να κρύφτηκε στο κρασί
Ή να είχε του γέλιου τη μορφή
Ο παράξενος επισκέπτης
Ή της μουσικής ο ήχος
Να ‘ταν ο δούρειος ίππος
Και του θανάτου ο κλέφτης ;
Μπορεί να μην ήταν μοναχός
Ίσως ήταν Πατέρας και Υιός
Σιγουριά δεν έχω
Μα όσα παρακάτω θα πώ
Και ας με πείτε τρελό
Στ’ αλήθεια τα κατέχω
Η πύλη έγινε ορατή
Ήταν πόρτα μισάνοιχτη
Που καρτερούσε μια σπρωξιά
Μα μες στης νύχτας την μαγεία
Και στων κανόνων την αταξία
Πήρε ότι ποθούσε τελικά
Εκεί που τα λέγαμε καλά
Μας περικύκλωσε φωτιά
Μα κανένας δεν καιγόταν
Ένα ένας μοναχά
Υψωνόταν χωρίς φτερά
Και στον ουρανό χανόταν
Πριν αφήσω λοιπόν την γη
Πήρα μολύβι και χαρτί
Στοιχεία ν' αφήσω
Ελπίζοντας κάποτε να εξηγηθεί
Της ιστορίας η πλοκή
Και να σας χαιρετήσω
Και να σας χαιρετήσω
Σας αφήνω…πετώ….
