Το πόσο όμορφο πράγμα είναι ο πόλεμος και το πώς ο άνθρωπος
κατά την διάρκεια του καταφέρνει ν’ αναδείξει την φωτεινή πλευρά του, όλοι το
γνωρίζουμε όπως όλοι γνωρίζουμε ότι για να διεξαχθεί ένας πόλεμος χρειάζονται
τουλάχιστον δύο αντίπαλοι στρατοί .
Εύκολα λοιπόν μπορεί κανείς ν ‘αντιληφτεί ότι αν δεν υπάρχουν στρατοί δεν θα υπάρχουν
πόλεμοι όπως ακόμα πιο εύκολα μπορεί ν ‘αντιληφτεί ότι η μέρα που δεν θα
υπάρχουν στρατοί (αν θα υπάρξει) είναι αρκετά μακριά. Τι όμως μπορούμε να
κάνουμε για να κινηθούμε προς αυτήν;
Για να γίνει κάτι τέτοιο αρχικά πρέπει οι χώρες που
παραδοσιακά είχαν <<τρυφερές>> σχέσεις να κάτσουν να το δουν λίγο
το θέμα και να προσπαθήσουν να έρθουν
κοντά η μία στην άλλη.
Μπορούν να δημιουργηθούν βιομηχανίες όπου θα εργάζονται μαζί
άτομα και από τις δύο χώρες με αποτέλεσμα να προσπαθούν να συνεργάζονται και να
συνυπάρχουν αρμονικά για να επιτύχουν το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα στην
δουλειά τους ,ερευνητικά προγράμματα όπου θα συμμετέχουν επιστήμονες και από
τις δυο πλευρές έτσι ώστε να μοιράζονται και οι δυο χώρες τ’ αποτελέσματα από
την επιστημονική πρόοδο, να δοθούν επιπλέον κίνητρα στους φοιτητές για να
σπουδάσουν ή να πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα erasmus στην <<εχθρική>> χώρα για ν’
αντιληφθούν από νωρίς ότι τελικά ίσως δεν είναι και τόσο εχθρική όπως και
επιπλέον κίνητρα για να πραγματοποιήσουν τις διακοπές τους οι μεν στους δε και
αντιστρόφως. Αθλητικοί αγώνες μπορούν να γίνουν με μικτές ομάδες όπως και πολιτιστικά φεστιβάλ
με καλλιτέχνες και από τις δύο χώρες .
Κινούμενοι προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει ν’
αποκαταστήσουμε την σχέση μας με το μάθημα της ιστορίας, να κάνουμε μια
καινούργια αρχή που θα βασίζεται στην ειλικρίνεια. Το συγκεκριμένο μάθημα δεν
πρέπει ούτε να δαιμονοποιεί ούτε ν΄ αγιοποιεί κανέναν πρέπει απλά να λέει την
αλήθεια. Κάθε λαός έχει φωτεινές σελίδες
στην ιστορία του όπως έχει και σκοτεινές. Εμείς οφείλουμε να τις διδάξουμε όλες
και για να εξυπηρετήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επιστήμη της
ιστορίας αλλά κυρίως για να μην γεμίσουμε με μίσος τις ευαίσθητες παιδικές
ψυχές, μίσος που παράγεται από μια μη αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων.
Σε καμία περίπτωση όμως προκειμένου να ξεπεράσουμε τις διχόνοιες δεν πρέπει να
σβήσουμε εγκλήματα που λάβαν χώρα στο παρελθόν διότι έτσι ο καινούργιος ειρηνικός
κόσμος που θέλουμε να δημιουργήσουμε θα οικοδομηθεί πάνω σε ψέματα και ότι
στηρίζεται πάνω σε ψέματα εύκολα καταρέει.
Προφανώς για να υπάρξει οικουμενική ειρήνη πρέπει να
εξαλειφτεί ο θρησκευτικός φανατισμός διότι όσο υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να ξεκινήσουν
πολέμους στο όνομα του θεού δεν νοείται να συζητάμε για την μετάβαση μας σ’ ένα
μέλλον που θα εκλείπει η βία. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει τόσο το σχολείο
όσο και η οικογένεια να μην επιθυμούν να στρατεύσουν τα παιδιά σε κάποια
θρησκεία αλλά αντιθέτως να τους δίνουν όλα εκείνα τα εφόδια που θα τα βοηθήσουν
να διευρύνουν τις μεταφυσικές τους ανησυχίες και στη συνέχεια αυτά μεγαλώνοντας
και ωριμάζοντας να διαμορφώσουν μόνα τους την θρησκευτική τους ταυτότητα. Ένα
άτομο που έχει οδηγηθεί έτσι στην συγκρότηση των θρησκευτικών του πιστεύω είναι
πιο δύσκολο να εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά προς κάποιο συνάνθρωπο του με
διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις πόσο μάλλον να συμμετέχει σ’ έναν
θρησκευτικό πόλεμο καθώς θα έχει μάθει από μικρή ηλικία ν’ αντιμετωπίζει όλες
τις θρησκείες με κριτικό πνεύμα σε αντίθεση μ’ ένα άτομο που έχει διδαχθεί ότι μια θρησκεία λέει την αλήθεια και
ότι όλες οι υπόλοιπες είναι λανθασμένες αν όχι επικίνδυνες .
Αφού επιτευχθούν τα παραπάνω έστω σ’ ένα βαθμό, τα κράτη θα
μπορούν πιο εύκολα να προχωρήσουν σε αμοιβαίες μειώσεις των στρατιωτικών
δαπανών γλιτώνοντας έτσι υπέρογκα ποσά
τα οποία θα μπορούν να διατεθούν πλέον σε άλλους τομείς όπως είναι η υγεία και
η παιδεία. Αν πραγματοποιηθεί αυτό σε ευρεία κλίμακα θα αποτελεί απόδειξη ότι η
ανθρωπότητα κινείτε προς την σωστή κατεύθυνση.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά θα πρέπει πρώτα οι λαοί να
φέρουν στην εξουσία ανθρώπους που θα έχουν διάθεση να τα πραγματοποιήσουν και όχι άπληστους και ματαιόδοξους ανθρώπους
που έχουν μια ρητορική μίσους και ρεβανσισμού.
Ναι βρισκόμαστε πολύ μακριά απ’ τ’ όραμα της οικουμενικής
ειρήνης και ναι δεν θα προλάβουμε να το δούμε να παίρνει σάρκα και οστά ωστόσο
με τις πράξεις μας ίσως στο μέλλον δημιουργήσουμε την επιθυμία σ’ έναν νέο Χατζιδάκι
να φτιάξει ένα τραγούδι που θα τ’ ονομάσει Kαλημέρα Κεμάλ.
