Τώρα το μόνο που μου έμεινε,
είναι να παραδώσω το βιβλιάριο σπουδών, την κάρτα σίτισης, το πάσο(δυστυχώς
πάει και αυτό!)και να μπούνε λίγες
υπογραφές. Ανάμεικτα συναισθήματα γεννιούνται εντός μου καθώς κλείνει ένα
φωτεινό κεφάλαιο. Γιατί όμως είναι φωτεινό
και πάντα έχουμε ν’ ακούσουμε ή να πούμε τόσες ωραίες ιστορίες γι ‘αυτό;
Είναι φωτεινό γιατί κύριο συστατικό της
φοιτητικής ζωής είναι είναι η νιότη με ότι συνεπάγεται:ζωντάνια,τρέλα,πάθος.Μας αρέσει γιατί ανεξαρτητοποιούμαστε,
γνωρίζουμε καινούργια μερη και άτομα για να στήσουμε καινούργιες παρέες ή να μεγαλώσουμε τις παλιές. Γιατί
πέφτουμε με τα μούτρα στα ξενύχτια και στον έρωτα δίχως
ιδιαίτερη διάθεση για μέτρο. Γιατί δοκιμάζουμε τις μαγειρικές μας
ικανότητες για να πειστούμε εντέλει ότι μετά το φαγητό της λέσχης
η δεύτερη καλύτερη επιλογή είναι η μακαρονάδα και γιατί έχουμε ελεύθερο χρόνο
για να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν.
Bέβαια όπως παντού έτσι και εδώ
δεν είναι όλα ρόδινα. Ένα από τ' άσχημα είναι
να έχεις περάσει σε μια σχολή που δεν σου αρέσει. Σ’ αυτή την περίπτωση το
συντομότερο δυνατόν πρέπει να πάρεις την απόφαση σου: ή θα συνεχίσεις δίχως
γκρίνια ξέροντας πως ακόμα και ένα
πτυχίο που δεν σου αρέσει μπορεί να σου φανεί χρήσιμο στο
μέλλον ή τα παρατάς και ξεκινάς κάτι άλλο.
Άλλα παιδία πάλι που περνάνε σε μια πόλη
μακριά απ’ την οικογένεια και την παρέα τους, μπορεί ν’ αντιμετωπίσουν ένα
πρόβλημα προσαρμογής. Αυτό που έχουν να κάνουν είναι να παραμερίσουν τις
έγνοιες και να ορμήσουν κεφάτοι στις νέες προκλήσεις γνωρίζοντας πως σύντομα
θ’ανταμειφτούν με ωραίες στιγμές.
Υπάρχουν και άλλα όπως βαρετά δρομολόγια,
ζόρικα μαθήματα, καθηγητές που μοιάζουν
να μισούν καθετί το ανθρώπινο,δύσκολες εξεταστικές, ναι
υπάρχουν όλα αυτά και σίγουρα δεν είναι ο παράδεισος αλλά υπάρχουν και πολλές
στιγμές που μυρίζουν κάτι από Εδέμ και μοναχά γι’ αυτές αξίζει να γίνεις
φοιτητης.
Στα παιδία που τώρα
προετοιμάζονται για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο το μόνο που
έχω να πω είναι να βάλουν τα δυνατά τους για να περάσουν στη σχολή που
πραγματικά τους αρέσει. Όλα τ’ άλλα θα έρθουν από μόνα τους και όταν ένα
αόρατο χέρι τους σκουντήξει και ανοίξουν τα μάτια για να δούν στο αμφιθέατρο αγαπημένα πρόσωπα
να τους χειροκροτάνε και φλάς ν’ αστράφτουν, θα σκεφτούν μέσα στη ζάλη τους: τι
ωραίο όνειρο! μακάρι να ήταν αληθινό…ή μήπως ήταν;
